شب قدر
شب قدر شب بیدار شدن است ، نه بیدار ماندن دعا کنیم بیدارشویم.
نه همه شبها بود قدر ای جوان
نه همه شبها بود خالی از آن
مثنوی_مولانا
ای جوان هیچ شبی مثل شب قدر نمی شود ولی هیچ شبی هم از خاصیت این شب خالی نیست.
مولانا در این بیت اشاره به خاصیت شب قدر از دیدگاه قرآنی دارند و اینکه هیچ شبی مثل این شب نمی شود ولی در ادامه به بیان شیوه فکری عارفان می پردازند که در تفکر آنها, این محیط پیرامونی انسان نیست که بر روی او تاثیر نهایی را می گذارد بلکه این انسان است که با خاصیت های روحی که خداوند در او دمیده است, می تواند تاثیرات محیط بیرونی را خنثی و حتی معکوس کند, یعنی خودش بر روی محیط تاثیر بگذارد. اینکه می فرمایند هیچ شبی خالی از خاصیت شب قدر نیست بدان معنی است که من و تو نباید منتظر بشینیم سالی یک بار چنین شبی بیاید تا سرنوشت من و تو را رقم بزند و بعد برود تا سال دیگه. اینگونه تصور و خیال, محور اختیار و خواست را از انسان جدا می کند و قدرت اختیار را از او سلب می کند.
هر لحظه ای در طول سال, چه شب, چه روز, چه خواب, چه بیدار, در هر حالت و لحظه ای که انسان نسبت به خویش بیدار و آگاه شود و تصمیم بر بهتر شدن بگیرد, آن لحظه برای انسان از هزار شب ناآگاهی و جهل برتر و بالاتر است.
چه بسا در این شب اصلا هیچ اتفاقی برای من نیافتد ولی یک ماه دیگر یا یک ماه قبل در اثر سخنی, کلامی, نگاهی, اتفاقی, چنان تحولی در من رخ بدهد که همه عمر من را تحت تاثیر قرار دهد.
شب قدر شاید بهانه ای باشد برای اینکه همه انسان ها در یک شب با هم همدل و همفکر شوند و در اثر آن نوعی سینرژی رخ دهد و همه افرادی که در این مجموعه دعایی قرار گرفته اند, نیروی روحی شان با هم جمع شود و بر روی کل مجموعه تاثیر بگذارد.
دعا کردن, عرق روح ریختن است. فرض کنیم یک تخته سنگ چند تنی را بخواهیم جابجا کنیم. مسلما کار یک نفر نیست. ولی اگر صد نفر با طنابی این سنگ را بکشند, به راحتی جابجا می شود. دعاهای گروهی هم به همین شیوه عمل می کنند. اندیشه انسان دارای امواجی است که وقتی عده ای با هم همفکر و همدل می شوند و بر روی موضوع خاصی متمرکز می شوند, نیروی فکری این افراد با هم جمع می شود و بر روی همه تاثیر می گذارد.
این حالت را همه ما با حضور در مکان های مذهبی تجربه کرده ایم و حالات و حسی که این مکان ها دارند, قابل احساس است و حضور در چنین مکانهایی به استجابت بهتر دعا نیز کمک می کند.
